Sirkka Turkka

Met de literaire ontmoeting rond 'Haas' van Paasilinna op de agenda probeer ik mijn hand te leggen op alles wat Fins is. En deze graaimentaliteit brengt af en toe heel erg leuke ontdekkingen met zich mee. Eén van deze ontdekkingen voor mij is Sirkka Turkka. Een Finse dichteres die passionele, rauwe en soulvolle poëzie schrijft. Groots, meeslepend en overdonderend. Haar bundel 'De Hond zingt in zijn slaap' spat als een voetzoeker vol poëzie uiteen. Regel na regel, vers na vers, weet Sirkka Turkka te raken met haar associatieve poëzie, vol persoonlijke symboliek, waardoor je steeds verder opgaat in de bundel, tot zich een landschap onthult die je maar volledig kan ervaren wanneer je de ganse bundel tot je genomen hebt.
Maar oordeel vooral zelf!

En de wereld stond op één been als een kraanvogel,
toen moeder mij baarde, een tijger,
bij wie de gekte in het hoofd zit,
zo'n wild wild zwijn,
een jachtluipaard sneller dan de wind, in zo'n winderige tijd.
Ze baarde en baarde maar,
totdat ik ten slotte geboren werd
met ogen om deze wereld te zien.
Arme moeder, arme, mager moeder, likte mij,
voedde en beschutte me, verborg me in haar borstharen.
In sneeuw, zon en wind werd ik geboren,
en ik zei meteen, ik dier, ik bad om een nacht,
donkerder dan de nacht, ik riep er tot de nacht,
waarin een licht helder heen en weer bewoog:
lieve Madonna, Beste Lady,
laat me in de vrede van je voorhoofd slapen,
God der dieren, heb medelij.
Ik ben pas geboren en nu kan ik al niet meer,
mijn borstelige babypoten
bidden: help mij.
En mijn moeder begon te weeklagen
als een contrabas, als een gekwelde ezel
en begon zich op te maken voor de dood
als een oude lijsterbes, die bevend
de nacht in zich opslokt, de koning der koningen
de naam der namen: de naam van de Dood.

Sirkka Turkka - De hond zingt in zijn slaap
vertaling en samenstelling Adriaan van der Hoeven, nawoord Tonnus Oosterhoff