Het verhaal van Vatanen leest als de betere road movie: de gefrustreerde journalist Vatanen rijdt op een avond een haas aan. Het dier loopt met gebroken poot zo goed en kwaad het kan het bos in, waar Vatanen hem vindt en hem in zijn armen neemt. Op dat moment besluit hij niet meer terug te keren naar zijn oude leven en laat het stadsleven achter zich om een trektocht door de wildernis van Finland te beginnen..
Op onnavolgbare wijze beschrijft Paasilinna, droogkomisch de strijd die Vatanen levert met de natuur en de mensen rondom zich. En dit steeds vergezeld met de haas die hem kracht en moed lijkt te geven. In een even komische als heroïsche apotheose zegeviert Vatanen uiteindelijk glansrijk, om daarna direct door de werkelijkheid te worden ingehaald.

In de categorie schelmenroman sieren, naast Haas, volgende boeken mijn persoonlijke top 6:

1. Don Quichote de La Mancha - Cervantes 

 

2. The Straight Story - D. Lynch

 



3. Forrest Gump - Winston Groom

4. De de honderdjarige man die uit het raam klom en verdween- Jonas Jonasson

 

5. Alles moet weg - Tom Lanoye

 

 

 

Sirkka Turkka

Met de literaire ontmoeting rond 'Haas' van Paasilinna op de agenda probeer ik mijn hand te leggen op alles wat Fins is. En deze graaimentaliteit brengt af en toe heel erg leuke ontdekkingen met zich mee. Eén van deze ontdekkingen voor mij is Sirkka Turkka. Een Finse dichteres die passionele, rauwe en soulvolle poëzie schrijft. Groots, meeslepend en overdonderend. Haar bundel 'De Hond zingt in zijn slaap' spat als een voetzoeker vol poëzie uiteen. Regel na regel, vers na vers, weet Sirkka Turkka te raken met haar associatieve poëzie, vol persoonlijke symboliek, waardoor je steeds verder opgaat in de bundel, tot zich een landschap onthult die je maar volledig kan ervaren wanneer je de ganse bundel tot je genomen hebt.
Maar oordeel vooral zelf!

En de wereld stond op één been als een kraanvogel,
toen moeder mij baarde, een tijger,
bij wie de gekte in het hoofd zit,
zo'n wild wild zwijn,
een jachtluipaard sneller dan de wind, in zo'n winderige tijd.
Ze baarde en baarde maar,
totdat ik ten slotte geboren werd
met ogen om deze wereld te zien.
Arme moeder, arme, mager moeder, likte mij,
voedde en beschutte me, verborg me in haar borstharen.
In sneeuw, zon en wind werd ik geboren,
en ik zei meteen, ik dier, ik bad om een nacht,
donkerder dan de nacht, ik riep er tot de nacht,
waarin een licht helder heen en weer bewoog:
lieve Madonna, Beste Lady,
laat me in de vrede van je voorhoofd slapen,
God der dieren, heb medelij.
Ik ben pas geboren en nu kan ik al niet meer,
mijn borstelige babypoten
bidden: help mij.
En mijn moeder begon te weeklagen
als een contrabas, als een gekwelde ezel
en begon zich op te maken voor de dood
als een oude lijsterbes, die bevend
de nacht in zich opslokt, de koning der koningen
de naam der namen: de naam van de Dood.

Sirkka Turkka - De hond zingt in zijn slaap
vertaling en samenstelling Adriaan van der Hoeven, nawoord Tonnus Oosterhoff