Wat zeg ik nu, liefste, zo'n avond
waarop we bloemen laten in de achtertuin,
de zon haar ondergang afkondigt en de gevel zwijgt.
Hier sterft op het grasveld een zwaan.
Twijgen wiegen, wij staan verdwaasd
als diep in elkaars afgrond
en zacht, wat zeg ik toch, liefste.
Lies van Gasse (uit: Brak de waterdrager)
Toen ik de laatste pagina van Tonio omsloeg schoot dit fragment uit de dichtbundel van Lies van Gasse me door het hoofd. Vandaar.
Een recensie over haar volledige dichtbundel vind je hier
meer weten over Lies: klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten