De vakantieperiode geeft je al een keer de ruimte om een ander boek vast te nemen dan werkgebonden literatuur. In mijn geval was dit, op sterk aanraden van een vriendin, de roman 'De bekentenis van Adria' van Jaume Cabré. En of ik genoten heb! Een lijvige roman (688 pagina's) waarin de auteur op geniale wijze geschiedenis, cultuur en een familiesaga verweeft met elkaar. Hoofdfiguur in het boek is de hoogbegaafde Adrià Ardèvol die opgroeit in een koud en liefdeloos gezin in Barcelona. Zijn liefdeloze vader is eigenaar van een zeer succesvolle antiekhandel en zijn moeder is de dochter van een professor. De ouders hebben een zeer bijzonder toekomst voor Adria in gedachten. Maar Adrià is niet echt geïnteresseerd in hun dromen en wensen. Hij volgt vioollessen, leert talen zoals een ander kind zwemmen en verdiept zich in zijn boeken. Gelukkig is hij echter niet. Maar hij zoekt troost bij twee fantasievriendjes, sheriff Carson en indiaan Zwarte Adelaar, en één vriend van vlees en bloed, zijn leeftijdsgenoot Bernat.
Het boek is het levensverhaal van Adrià dat hij zelf vertelt en volgt het levenspad van de 'Vial', een zeer kostbare viool gebouwd door de 18e-eeuwse vioolbouwer Storioni. 500 jaar Europese geschiedenis draagt het verhaal van deze viool met zich mee en deze kristalleert Jaume Cabré in een weergaloos verhaal dat meesleept en begeesterd. Heerlijk!
“Pas gisterenavond, toen ik door de druipnatte straten van Vallcarca liep, begreep ik dat het een onvergeeflijke fout was geweest bij mijn ouders te worden geboren.”
